Pluie; la solitude du bruit du cœur

باران تنهایی صدای دل
باز باران
باز تنهایی
شب و صدای دل من
که خودش را چو اسیری به قفس
دائما بر در و دیوار زند
که رهایم کن از غم
از خاموشیها
از شب تیره و تاریک و فراموشیها
چه جوابی بدهم؟
طفلکی حق دارد
رج به رج نام تو را پیش من می بافد
یک به یک خاطره ات یاد من می آرد
آه ای باران
تو خبر داری؟
دل من سوخته است
کنج این سینه ی پر تب او…
آتش افرو خته است؟
باز باران….
وشمیم خوش عطر مویت
یاد آن لحظه که گفتم با تو:
تو به من جور کنی
یا که وفا
نروم از کویت

...
La pluie encore, la solitude
La nuit et le bruit de mon cœur
Qui tel un prisonnier en cage
Se jette sans discontinuer
Contre les portes et les murs
Me suppliant de le sortir
De la tristesse des ténèbres
De la nuit déprimante et sombre
Des carences de mémoire
Que lui répondre?
Il a raison, le malheureux
C’est rangée après rangée
Qu’il tisse ton prénom pour moi
Me remémore l’un après l’autre
Les souvenirs que j’ai de toi
Ah! Dis la pluie, en sais-tu plus?
Mon cœur s’est consumé
Etait-ce d’un coin de sa poitrine en feu...
Que le brasier s’est propagé?
La pluie, encore...
Et la senteur parfumée de tes cheveux
Le souvenir de cet instant
Où nous nous dîmes l’un pour l’autre:
Que tu me sois loyal ou bien
Que tu me blesses
Je resterai
...
Sources:
Teheran.ir
Rezabaghdadi.ir