یكى از ملوک خراسان، محمود سبکتکین را بخواب چنان دید كه جمله وجود او ریخته بود و خاک شده مگر چشمان او که همچنان در چشم خانه همی گردید و نظر همی کرد. سایر حکما از تاویل آن فرو ماندند مگر درویشی که بجای آورد و گفت: هنوز نگران است که ملکش با دگران است
بس نامور به زیر زمین دفن كرده اند كز هستیش به روى زمین یك نشان نماند
وان پیر لاشه را كه سپردند زیر خاك خاكش چنان بخورد كزو استخوان نماند
زنده است نام فرّخ نوشیروان به خیر گرچه بسى گذشت كه نوشیروان نماند
خیرى كن اى فلان وغنیمت شمارعمر زان پیشتر كه بانگ بر آید فلان نماند
Un roi du Khorãssãn vit en songe le sultan Mahmoud, fils de Sébuctéguïn, dont tout le corps était réduit en poussière, à l'exception des yeux, qui tournaient encore dans leur orbite et regardaient attentivement. Tous les sages ne purent venir à bout d'interpréter ce songe, hormis un derviche, qui offrit ses hommages au prince, et lui dit: «Il considère maintenant que son royaume appartient à d'autres.»
«Combien d'hommes célèbres gisent, ensevelis?
La terre les ignore, ils sont partis sans traces
Le vieux cadavre, il fut dévoré jusqu'aux os!
Mais, de Noûchirévãn le nom survit encore
en dépit des années parce qu'il fit le bien.
Ô un tel! Fais une bonne action, et prends la vie comme un butin
Bientôt la voix s'élèvera: «Un tel n'est plus...»
