Le monde entier est Nom de Dieu
همه عالم اسم الله اند؛ تمام عالم چون اسم نشانه است؛ همه موجوداتى كه در عالم هستند نشانه ذات مقدس حق تعالى هستند منتها نشانه بودنش را بعضي ها مى توانند به عمقش برسند، كه اين چطور نشانه است؛ و بعضى هم به طور اجمال مى توانند بفهمند كه نشانه است.
آن كه به طور اجمال است اين است كه موجود خودبخود وجود پيدا نمى كند.
اين مسائله واضح است در عقل؛ و عقل هر بشرى به حسب فطرت اين را مى فهمد كه موجودى كه ممكن است باشد، ممكن است نباشد، اين ممكنى كه هم ممكن است باشد هم ممكن است نباشد اين خودبخودى وجود پيدا نمى كند. اين بايد منتهى بشود به يك موجودى كه بالذات موجود است، يعنى قابل سلب نيست وجود از او، ازلى است موجوداتى كه مى شود موجود باشند و مى شود هم موجود نباشند، اينها خودبخود وجود پيدا نمى كنند محتاج به اين هستند كه از خارج يك كسى آنها را ايجاد كند.
اگر فرض بكنيم اين فضايى كه وهمى است -اگر هيچ نباشد، يك فضاى وهمى است، واقعيتى ندارد - ما اگر فرض كنيم كه يك فضايى هست و اين فضا هم هميشگى است، اين فضا كه فقط فضاست نمى شود كه بيخود متبدل شود اين فضا به يك موجودى، يا موجودى در او بدون علت پيدا بشود. آن هايى كه مى گويند: از اول در دنيا يك فضاى نامتناهى بوده است - على رغم اشكالى كه در نامتناهى هست - و بعد هم يك هوايى، بخارى پيدا شده است، آن وقت به دنبال آن از اين موجود چيز ديگرى پيدا شده است آن وقت به دنبال آن از اين موجود چيز ديگرى پيدا شده است، اين برخلاف ضرورت عقل است كه يك چيزى خودش (بى دليل)يك چيز ديگرى بشود، بدون اين كه يك علتى از خارج دركار باشد يك چيزى به خودى خود يك چيز ديگرى نمى شود، يك علت خارجى مىخواهد كه آب مثلا يخ ببندد، يا آب جوش بيايد.اگر آب نه (در) سرماى آن درجه (زير صفر)و نه گرماى آن درجه (100)باشد، ابد هم همين آب است؛ اگر هم بگندد، يك علت خارجى دارد، يك چيز خارجى بايد آن را بگنداند.
و لهذا اين اجمالى كه هر معلولى محتاج به علت است و هر ممكنى محتاج به يك علتى است، جزء واضحات عقول است، كه هر كسى مساءله را تاءمل و تصور بكند تصديقش هم مى كند، كه (محال است) يك چيزى كه مى شود باشد و مى شود نباشد، بى خودى بشود، يا بى خودى نباشد. نبودن از باب اين كه چيزى نيست تا باشد. آن ديگر علت نمى خواهد؛ اما يك چيز ممكن كه نيست بيخودى بشود هست (امتناع)اين از ضروريات عقول است.
Le monde entier est Nom de Dieu, parce que le nom est un signe: tous les existants qui sont dans le monde sont des signes de la Sainte Essence de la Réalité suprême, seulement certains peuvent saisir profondément en quoi ce sont des signes et de quelle sorte de signe il s’agit, et d’autres ne peuvent le comprendre que globalement.
Ce que l’on peut comprendre globalement, c’est qu’un existant ne vient pas spontanément à l’existence.
De par sa nature originelle, l’intelligence de tout homme comprend qu’un existant qui peut aussi bien être que ne pas être ne vient pas spontanément à l’existence mais a besoin que quelqu’un lui donne l’existence du dehors, et il faut remonter jusqu’à un être qui est par essence, c’est-à-dire dont l’être est éternel et ne peut lui être enlevé.
Si nous faisons l’hypothèse d’un espace éternel imaginaire – car cela n’a pas de réalité, ce n’est qu’une supposition imaginaire –, il n’est pas possible que cet espace qui n’est qu’espace se transforme ainsi spontanément en un existant ou qu’un existant apparaisse en lui, [comme le prétendent] ceux qui disent que le monde était d’abord un espace infini – laissons pour le moment les problèmes que posent ce fait d’être infini –, puis qu’est apparu un gaz, une nébuleuse, et que suite à cela d’autres choses sont apparues à partir de cet existant: il est contraire aux impératifs de l’intelligence qu’une chose devienne spontanément autre chose sans qu’une cause extérieure soit à l’œuvre. Toute chose qui se transforme en autre chose a une cause extérieure, car sinon, un existant ne devient pas spontanément autre chose. L’eau, par exemple, pour devenir glace ou entrer en ébullition, exige une cause extérieure. Si l’eau n’est pas à telle température froide ou chaude, elle restera toujours la même eau, et quand bien même elle croupirait, il y aurait une cause extérieure: une chose extérieure devra la faire croupir.
Ce fait global que tout effet nécessite une cause et que toute chose non-nécessaire nécessite une cause fait partie des évidences claires de l’intelligence: toute personne qui médite et conçoit cette question ne peut qu’y assentir. Du fait que “ne pas être” n’est pas quelque chose, il n’y a pas là besoin de cause, mais que cela se transforme en une chose possible et que “rien” devienne quelque chose spontanément et sans cause, cette [impossibilité] fait partie des impératifs de l’intelligence.
Une partie du livre "Commentaire de la Sourate d’ouverture du Coran" de l’Imam Khomeyni
Sources:
Tebyan.net
Imam-khomeini.com
Articles Relatifs: La signification de Monothéisme
La pensée monothéiste est vaste que l’humanité
La nécessité de connaître les fondements de la doctrine
