Samarkand et Bokhãrã

Audio

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را

به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

بده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافت

کنار آب رکن آباد و گلگشت مصلا را

فغان کاین لولیان شوخ شیرین کار شهرآشوب

چنان بردند صبر از دل که ترکان خوان یغما را

ز عشق ناتمام ما جمال یار مستغنی است

به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را

من از آن حسن روزافزون که یوسف داشت دانستم

که عشق از پرده عصمت برون آرد زلیخا را

اگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعا گویم

جواب تلخ می‌زیبد لب لعل شکرخا را

نصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند

جوانان سعادتمند پند پیر دانا را

حدیث از مطرب و می گوی و راز دهر کمتر جو

که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را

غزل گفتی و در سفتی بیا و خوش بخوان حافظ

که بر نظم تو افشاند فلک عقد ثریا را

Si ce jeune Turc de Shirãz

prenait mon cœur entre ses bras,

J’offrirais, pour sa mouche hindoue,  

Samarkand avec Bokhãrã.

Échanson,  verse-nous  du  vin!

Au Paradis, tu ne verras

Ni les bords de notre rivière,

Ni la place de la Prière.

Hélas, des tsiganes charmeurs,

semeurs de troubles et de joie,

M’ont dérobé la paix du cœur

comme les Turcs volent les plats.

De notre amour si imparfait

mon bel ami point ne voudra,

Car il n’a pas besoin de fard,

de mouche, ni de maquillage.

J’avais bien compris que Joseph1,

par la beauté de son visage,

Mit hors d’elle Zoleikhã

qui au désir succombera.

Insulte-moi, disputons-nous.

Sur tes lèvres rouges et douces,

L’amertume d’une réponse

— se peut-il qu’elle conviendra?

Mon âme, écoute ce conseil:

c’est un bien plus précieux que l’âme,

Pour les jeunes, que les paroles

qu’un homme d’âge leur dira.

Parlons de musique et de vin,

et non pas des secrets du monde:

C’est l’énigme du Temps-Destin

qu’aucun sage ne résoudra.

Hãfiz a enfilé les perles

du poème qu’il chantera

Et le beau collier des Pléiades

sur ses lèvres s’égrènera.

Source: MONTEIL. Vincent Mansour, Le Divan de Hãfiz, éd. Kitãbsarãy-e Nik, Téhéran, PP.16-18.

Poésie Relative:

Mystère